Οι serial (σίριαλ) απεργίες στην Γαλλία.
Εδώ και δυο περίπου εβδομάδες ο τουρίστας που δεν γνωρίζει θα διαπιστώσει οτι υπάρχουν πολύ λιγότερα, από το γνωστό σύνηθες μποτιλιάρισμα,αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους δρόμους της Γαλλίας. Οχι οτι άδειασαν ξαφνικά βέβαια οι δρόμοι, αλλά για όσους γνωρίζουν την χώρα είναι εύκολο να διαπιστώσουν αυτο που αναφέρω και το οποίο βέβαια επιβεβαιώνει φαρδιά πλατιά ο Γαλλικός Τύπος μέσα από τα διαφορετικά ΜΜΕ.
Ποιά η αιτία αυτού του φαινομένου;
Η απεργία στην διάθεση βενζίνης και άλλου τύπου καυσι6μων.
Άλλωστε αν κάποιος περάσει κοντά από βενζινάδικο θα δει ουρές αυτοκινήτων πολλών χιλιομέτρων να περιμένουν να βάλουν καύσιμα . Κατά την Φιγκαρο μπορεί να χρειαστεί κάποιος οδηγός ίσως και δύο ώρες αναμονής για να βάλει βενζίνη ,ειδικά σε κάποια κεντρικά σημεία της Γαλλικής πρωτεύουσας. Ανεξάρτητα από τα διάφορα αιτήματα των βενζινοπωλων και την σκληρή στάση των συνδικάτων απέναντι στην κυβέρνηση έχουμε ν’αντιμετωπισουμε ενα πολιτικό φαινόμενο που αναμενόταν στην Γαλλία του Μακρον, αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές όπου έχασε την κυβερνητική πλειοψηφία.
Η ισχυρή αντιπολίτευση δεξιά κι αριστερά θα εκμεταλλευόταν την δυναμική της θέση ώστε ν’αντιπολιτευτει τον πρόεδρο και να περάσει τα δικά της αιτήματα στο κοινοβούλιο ,όπου ο Μακρον δεν έχει πλειοψηφία..
Ο Γάλλος πρόεδρος ως μειοψηφών κοινοβουλευτικά δεν έχει πολλές επιλογές. Η θα διαπραγματεύεται νομοσχέδιο με νομοσχέδιο δίνοντας και παίρνοντας, κάτι το οποίο φθείρει και κυρίως καθιστά μη-λειτουργικη μια κυβέρνηση δέσμια της αντιπολίτευσης, η θα εφαρμόσει στρατηγική διάσπασης του απεργιακού κινήματος.
Κάπως έτσι άλλωστε αποφάσισε να κινηθεί. Από την μια η πρωθυπουργός του Ελιζαμπεθ Μπορν αποφάσισε να σκληρύνει την στάση της στους απεργούς κι από την άλλη η κυβέρνηση να ενθαρρύνει την αλλαγή ηγεσίας στην cgt το πανίσχυρο συνδικάτο αριστερής κατεύθυνσης που επηρεάζει συχνά πολιτικές αποφάσεις . Που μεταφράζεται ως εξής πρακτικά αυτή η στρατηγική.
Η πρωθυπουργός στα πλαίσια της σκλήρυνσης της κυβερνητικής αντι-απεργιακης στάσης της ,ετοιμάζει σχέδιο επίταξης των απεργών ώστε να επανέλθει κάπως η καθημερινότητα στην κανονικότητα της.
Επίσης με κάθε μέσο στηρίζει την ενδεχόμενη αλλαγή ηγεσίας του σκληροτράχηλου αριστερού συνδικάτου της γνωστής ιστορικά διεθνώς εδώ και δεκαετίες CGT . Η συγκυρία βοηθά κάπως στην περίπτωση γιατί ο συχνά αμετακίνητος στις απεργιακές του θέσεις πρόεδρος του συνδικάτου Μαρτινεζ, μάλλον λόγω ηλικίας σκέφτεται ν’αποχωρησει. Η μάχη λοιπόν για την διαδοχή του είναι πολύ σκληρή. Κι η κυβέρνηση Μακρον άφησε να εννοηθεί οτι θα προτιμούσε στην νεα ηγεσία μια υποψήφια με οικολογικές ευαισθησίες.
Ο,τι και να συμβεί όμως οποια ηγεσία και ναρθει στα συνδικάτα μάλλον μικρή σημασία έχει. Κι αυτό γιατί η κοινωνική δυσαρέσκεια στην Γαλλία είναι μεγάλη και βαθιά. Ο φόβος μιας νέας ορμητικης επιστροφής των κίτρινων γιλεκων τρομάζει τον Γάλλο πρόεδρο. Όσοι τον ξέρουν λένε οτι πάσχει απο την” κιτρινη” εμμονή και φοβία. Γι’αυτο και προσέχει όσο μπορεί τις κινήσεις του για να μην ανάψει για τα καλά η σπίθα της κοινωνικής δυσαρέσκειας που υποβόσκει στην Γαλλία. Αν γίνει κάτι τέτοιο κι ανάψει φωτιά η εξέγερση είναι προ των πυλών. Πάντως οι απεργίες θα συνεχίζονται. Θα βρεθούμε μπροστά σε σίριαλ απεργίες ακόμη και μειοψηφιών. Είναι φανερό πλέον. Δύσκολος αναμένεται ο χειμώνας για τον Μακρον και την Γαλλική κυβέρνηση.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.
