Μετανάστευση κι Ανθρωπιά.
Μπαίνουμε στο 2023 και οι δύο αυτές λέξεις του τίτλου, ενω αρχικά δίνουν την αίσθηση οτι συμβαδίζουν, εν τούτοις στην πορεια και πιο ειδικά σήμερα δείχνουν να χάνουν το νόημα τους και να μην επικοινωνούν οπως θα’πρεπε νσ επικοινωνούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Ας το δούμε λοιπόν από κοντά.
Η μετανάστευση σαν ορος, άρχισε επισήμως να χρησιμοποιείται, με βάση πάντα το επίσημο γαλλικό Ινστιτούτο Insee, από το 1911. Σήμαινε αυτον τον γεννημένο σ’αλλη χώρα που ερχόταν να ζήσει σε μια άλλη. Αρχικά αφορούσε μόνο το 1%του πληθυσμού και κυριως Βελγους, Ιταλούς και Πολωνούς που άρχισαν να πρωτοφθανουν στην Γαλλία. Από το τελος του 19ου αιώνα άρχισαν ν’αυξανουν οι μετανάστες και πήγαν στο 3%. Ως τότε όμως ο ορος “μετανάστης ” ηταν συνυφασμένος με κάποιον που νομότυπα έφευγε από την χώρα του για να πάει να ζήσει σε μια άλλη. Από τότε ως σήμερα τα πράγματα άλλαξαν καθοριστικά.
Οι πρώτοι μετανάστες ήταν οι εργασιακοί μετανάστες. Ερχόντουσαν γιατί ήθελαν δουλειά και η χώρα υποδοχής τους τους χρειαζόταν και τους δεχόταν. Και κυρίως ήταν γείτονες. Πχ μέχρι το 1920 αλλά και στην συνέχεια ως το 1975 το μεταναστευτικό κύμα, περίπου στα ποσοστά του 7,4% αποτελείτο βασικά απο Ευρωπαίους μετανάστες. Γιατί ως τότε το βασικό σημείο κλειδί της μεταναστευσης ήταν η λέξη “εργασία ” Από το 1975 όμως και μετά ως σήμερα, η λέξεις κλειδιά της μετανάστευσης είναι “ανθρωπια” και ” δικαίωμα “. Το ανθρωπιστικό δικαίωμα αντικατέστησε το εργασιακό. Κι έτσι σταδιακά περάσαμε απο την μετανάστευση για εργασία στο δικαίωμα για μετανάστευση γι’ανθρωπιστικους λόγους. Που σημαίνει οτι όποιος βρίσκεται σε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης έχει το δικαίωμα να μεταναστεύσει για να επιβιώσει. Φτάσαμε λοιπόν να μπερδέψουμε το δικαίωμα για μετανάστευση με το δικαίωμα ασύλου. Κι αυτό γιατί ως γνωστόν λόγω του ανθρωπιστικού προσημου όσοι φεύγουν απο την πατρίδα τους σε κατάσταση πολέμου χαρακτηρίζονται πρόσφυγες και γίνονται δεκτοί σε μια χώρα εξ αιτίας των έκτακτων συνθηκών. Αυτο ακριβώς εκμεταλλεύτηκαν οι διάφορες ΜΚΟ και σε συνεργασία με εμπόρους “ψυχων” κι οικονομικούς εκμεταλλευτές, αλλά και υπο την σκέπη ενος πολιτικού κι οικονομικού σχεδίου της ολιγαρχίας της παγκοσμιοποίησης, ταυτισαν μετανάστευση, εργασία, άσυλο και πολιτικές σκοπιμότητες. Έτσι κάθε μετανάστης πλέον ( εργασιακος υγειονομικος, οικολογικος κλπ) οικειοποιείται τον όρο “προσφυγας”( κι ας μην είναι) κι απευθύνεται στην ανθρωπια των Ευρωπαιων . Απο την δεκαετία του ’80 ,απο εποχή Μιτεράν ως σήμερα οι Ευρωπαίοι μετανάστες πέρασαν μόνο στο 1/3 των μεταναστων. Το 48% είναι κυρίως Αφρικανοί. Στην σημερινή Γαλλία φτάνουν επισήμως και νομοτυπως τα 3,3 εκατομμύρια το 2021. Ενω το το 1968 ηταν μόνο 642000. Ο Μαης του 1968 συνέβαλε στην αλλαγή της εργασιακής μετανάστευσης στην δικαιωματική μετανάστευση. Μ’αποτέλεσμα σταδιακά να χαθεί ο έλεγχος κι η κατάσταση να’ναι δύσκολη για όλους, ντοπιουςκαι ξένους. Εύχονται πλέον όλοι να ξαναεπιστρεψει ο έλεγχος στο δικαίωμα ( με τα τυπικά στοιχεία που απαιτούνται) μετανάστευσης για εργασία και να μην μπερδεύεται αυτο κακόβουλα πολιτικά με το προσφυγικό. Είναι αναγκαίο καλο για ολους, ειδικά για τους Ευρωπαίους που δοκιμάζονται από αυτήν την δύσκολη κατάσταση.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.
