Ο αργός αλλα βέβαιος θάνατος της Δημοκρατίας.
Το Δημοκρατικό συστημα εκλογών που γνωρίζουμε και το οποίο θεμελιώθηκε το 1848 με βάση την πλειοψηφική εκλογή, περνά τις χειρότερες μέρες απο την θεμελίωση του. Κι αυτό γιατί παρατηρούμε οτι,όλες οι μορφές εξουσίας σήμερα ( ανώτατη δικαιοσύνη, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ευρωπαικες τεχνοδομες, “ανεξάρτητα” κέντρα διακυβέρνησης, ) έχουν ως κοινή βάση την μη εκλογή τους. Όλες οι συνήθης εξουσίες που βρίσκονται σε φάση αποδυνάμωσης( τοπικοί άρχοντες, βουλευτές, γερουσιαστές, οι προεδροι,) έχουν προέλθει απο τις κάλπες. Ο περίφημος διαχωρισμός εξουσιών που πρότεινε ο Πλάτωνας στην πολιτεία του και που έγιναν θεωρητική πρόταση απο τον Μοντεσκιέ( εκτελεστικη- πολιτική -νομοθετικη), έχει δώσει πλέον την θέση του σε μια μορφή συγκεντρωτικού κέντρου αποφάσεων “ολιγων” ,οι οποίοι όλο και πιο απόμακροι είναι απο τον πολίτη. Γι’αυτό και πληθαίνουν γύρω μας οι διάφορες “ανεξάρτητες ” εξουσίες. Ο κόσμος δυσπιστεί ως προς τους εκλεγμένους τους οποίους θεωρεί οτι πολιτεύονται γισ να βγάλουν λεφτά, προς ίδιον όφελος. Κάποτε ο εκλεγης ηταν έγκυρος και σεβαστός απο τους πολίτες. Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όποιος εκλέγεται αυτομάτως μετατρέπεται σε ύποπτο. Απο τα διάφορα σκάνδαλα που μονίμως πλέον καθημερινά ανακοινώνονται, ως τα τηλεοπτικά φιλμ και κάθε γενικώς πληροφόρησης, όλοι περιμένουν το πολιτικό σκάνδαλο για να γινει ντορος, τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις, διαφόρων ειδών πολεμικές. Το κοινό τρέφεται απο αυτό το κλίμα. Το θεωρεί εξ αρχής δεδομένο. Το περιμένει με μια εντυπωσιακή αποδοχή που φτάνει τα όρια του” έτσι κι αλλοιως” ,του μοιραίου. Όλοι βρίζουν κι απειλούν τους πολιτικούς δικαίως και κάποιες ελάχιστες φορές αδίκως. Όμως αυτων δεν ιδρώνει το αυτί τους. Τα χρήματα βλέπετε, οι ανέσεις, η κοινωνική εικόνα, η δίψα για έστω και λίγη εξουσία, τους έχουν διαβρώσει ολοτικα. Στην Γαλλια για παράδειγμα η πτώση του Μακρον είναι θεαματική. Υπάρχει σοβαρό θεσμικό πρόβλημα. Λίγο πριν τις κοινοβουλευτικές εκλογές ο Γάλλος πρόεδρος ανήγγειλε την δημιουργία ενός “εθνικού συμβουλίου επανίδρυσης “, το οποίο αποτελείται απο “ανεξαρτητες” προσωπικότητες, έτοιμες να βοηθήσουν το έργο του κοινοβουλίου. Κι όμως ο κόσμος δεν έδειξε εμπιστοσύνη και η αποχή στις εκλογές έσπασε κάθε ρεκόρ. Που σημαίνει οτι ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πλέον τις εκλογές ως μέσον εγγύησης της Δημοκρατίας.
Κάποιοι μιλούν για ηλεκτρονική ψηφοφορία. Εκτός από τεχνικά προβλήματα αυτη η διαδικασία, εμπεριέχει επίσης και την άρνηση της πολιτικής ζωντάνιας που φέρνει πάντα η εποχή των εκλογών. Και δεν ξέρουμε πωε θα δεχτεί κάτι τέτοιο ο κόσμος. Ας μην ξεχνάμε οτι η ιουλιανη Μοναρχία προκαλεσε την εκλογική νομιμότητα και οδήγησε στην θέσπιση της ψηφοφορίας το 1848 απο τον Ledry-Rollin στην Γαλλία. Αυτην την νόμιμη ψηφοφορία πανε να χτυπήσουν προτάσεις για ηλεκτρονική ψηφοφορία. Βιώνουμε μια έντεχνη απειλή, πονηρή, κατα της Δημοκρατίας.
Μια πραγματική απειλή.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.
