Ο Χριστιανισμός ως ανίκητη φιλοσοφική και πνευματική αγάπη.
Μετά τις σφαγες ιερωμένων σ’ εκκλησίες κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας,όπως συνέβη πριν Χρόνια στην Γαλλία, μετά τις επιθέσεις σε Χριστιανικούς ναούς στην Μεση Ανατολή, όπως το 2016 στον Κοπτικό ναών των Αγίων Πέτρου και Παύλου στις 11 Δεκεμβρίου στο Κάιρο, μετά τόσες τρομοκρατικές επιθέσεις όπως αυτή στην αγορά των Χριστουγέννων από τον τρομοκράτη ισλαμιστή, οι τζιχαντιστές, παρα τις τόσες ήττες τους ,δεν εγκατέλειψαν την στρατηγική του τρόμου. Πάντα είναι έτοιμοι να χτυπήσουν στα δύο γνωστά τους μέτωπα μέτωπα: στο εσωτερικό του αραβο-μουσουλμανικού μετώπου και στο εξωτερικό. Ο στόχος και των δύο πολιτικών είναι ένας: οι «άπιστοι». Κι αυτοι στην περίπτωσή μας είναι οι Χριστιανοί είτε ως μειονότητα είτε ως απανταχού εχθρός. Ακόμη κι αν η πανδημία κι η καραντίνα σταμάτησε προσωρινά την δράση τους είναι έτοιμοι ανα πάσα στιγμή να ξαναχτυπησουν.Για τους τρομοκρατες , οι γιορτές , όπως αυτές των Χριστουγέννων η του Πάσχα η γενικώς οι Χριστιανικές γιορτες είναι γιορτές των «απίστων». Γι αυτό και τους πρέπει τιμωρία. Όσο συγκεντρώνονται πολλοί σε μαζικό χώρο τόσο πιο εύκολος στόχος γίνονται.
Το περίεργο σ’ αυτές τις περιπτώσεις ειδικά στις ευρωπαϊκές χώρες είναι ότι εδώ κι αρκετά χρόνια η Ευρώπη, με δική της πρωτοβουλία, με πρωτοβουλία των «προοδευτικών» της ηγετών, δεξιών κι αριστερών, από-χριστιανοποιήθηκε. Η προσέλευση των πιστών στις εκκλησίες μειώθηκε, ενώ οι νέοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου, ύστερα από την πλύση εγκεφάλου που τους έγινε τα τελευταία τριάντα χρόνια, για θεολογικά ζητήματα και κουλτούρα. Ακόμα κι από τα επίσημα ευρωπαϊκά έγγραφα βγήκε ο όρος που μιλούσε για τις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης (το 2004, επί Σιράκ). Γιατί λοιπόν επιμένουν στο μίσος οι Ισλαμιστές; Γιατί χτυπούν λυσσασμένα ένα πουκάμισο αδειανό, μια Ελένη, για να παραφράσω κάπως τους στίχους του ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη; Γιατί έτσι απλά και ξεδιάντροπα οι εκκλησίες, οι καθεδρικοί ναοί, τα μοναστήρια, κάθε θρησκευτικός χριστιανικός χώρος προβάλλει στα μάτια τους ως η συμβολική πραγματικότητα του «ακάθαρτου», του «άπιστου». Είναι λοιπόν επικίνδυνη, ανόητη, πονηρή ή ένοχη (ή κι όλα μαζί) συμπεριφορά το να πιστεύει κανείς ότι δίνοντας την αίσθηση της οπισθοχώρησης στα θρησκευτικά μας σύμβολα, ότι μετατρέποντας τα ιστορικά μας μνημεία σε χώρους δίχως ιστορία και δίχως μνήμη, θα μπορούσε να επιτύχει συνύπαρξη ειρήνης με τους τρομοκρατες.
Οι Ευρωπαίοι προοδευτικοί ή νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν στον πολίτη δίχως αποσκευές, δίχως εθνικό έδαφος, δίχως σύνορα, δίχως παραδοσιακή κουλτούρα, δίχως πολιτισμική ταυτότητα. Όμως, οι φονταμενταλιστές ισλαμιστές δεν το βλέπουν έτσι. Και μόνο το ιστορικό και θρησκευτικό παρελθόν των Ευρωπαίων φτάνει στους τρομοκράτες για να επιτεθούν και να διαλύσουν τα σύμβολα των «σταυροφόρων», να σκοτώσουν όσους περισσότερους γίνεται «άπιστους» χριστιανούς. Ταυτόχρονα, καταθέτουν τη δική τους πνευματική πρόταση που είναι η παγκοσμιοποιημένη τρομοκρατία, ο παγκοσμιοποιημένος φόβος. Η δυσκολία με τους τρομοκράτες ισλαμιστές είναι ότι όπλο τους είναι η πίστη τους εναντίον των «απίστων». Συνεπώς, όλα είναι στο μυαλό τους και δεν χρειάζονται υποχρεωτικά μήνυμα για να σκοτώσουν. Κι είναι εκεί ακριβώς που πρέπει να ηττηθούν στις ιδέες τους, πέρα από οποιαδήποτε άλλη προληπτική ασφάλεια ή ποινική καταδίκη. Ας ευχηθούμε για τη νέα χρονιά να υπερισχύσει η αγάπη, που είναι η ουσία του Θεού και η βάση κάθε θρησκείας. Οσο για τον Χριστιανισμό παρα τις βίαιες εν των εσω επιθέσεις καλά κρατεί ακόμα, γιατί δεν είναι μόνο μια θεσμική θρησκευτική έκφραση, αλλά είναι επίσης και κυρίως, πνευματικο ταξίδι , πολιτισμος , φιλοσοφική αγάπη.
Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός,γεωπολιτιστικος αναλυτής.
