Ποια η στρατηγική λύσης για την Ουκρανία;
Απεναντι στην σημερινή κατάσταση στην
Ουκρανία, με τους Ρώσους να βομβαρδίζουν συμβολικούς στόχους και την Ουκρανικη κυβέρνηση , με βοήθεια των Δυτικών να μην υποτάσσεται στην λογική του Πουτιν, δυο δρόμοι διανοίγονται ξεκάθαροι για μια έστω προσωρινή λύση του προβλήματος.
Ο ένας είναι να συνεχιστεί έτσι όπως είναι η κατάσταση, με την Δύση να βοηθά ακόμη περισσότερο με νέα σύγχρονα όπλα την Ουκρανία.
Ο αλλος είναι να ξεκινήσουν όσο πιο άμεσα γίνεται οι διαπραγματεύσεις και να σταματήσει ο αδελφοκτονος πόλεμος μεταξύ Σλάβων.
Η πρώτη περίπτωση, στηρίζεται στην αντίληψη οτι ο Πουτιν δεν καταλαβαίνει με όρους ειρήνης αλλα καταλαβαίνει μόνο με όρους δύναμης κι ισχύος. Έχει σίγουρα μια βάση αλήθειας αυτή η ανάλυση. Όμως αυτή η ίδια παλι ανάλυση στην προέκταση της μας φέρνει αντιμέτωπους με ενα πραγματικο δίλλημα: αφού ο Πούτιν δεν καταλαβαίνει πάρα μόνο την γλώσσα της ισχύος, τότε οσο νοιώθει εμπλοκή των Δυτικών στα σχέδια του, αλλο τόσο θα πεισμωνει λόγω χαρακτήρα και ,αναμφισβήτητα στρατιωτικής δύναμης της Ρωσίας και θα εντείνει ακόμα περισσότερο την πολεμική σύρραξη. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν νικιέται εύκολα η Ρωσία, δεν είναι μικρή αδύναμη χώρα. Σε μια τέτοια περίπτωση όξυνσης της κατάστασης ποιός σκέφτεται τις συνέπειες μιας ενδεχόμενης, αλλά πιθανότατης χρήσης πυρηνικών όπλων; Ποιός θ’αναλαβει την ευθύνη απέναντι στις Δυτικές κοινωνίες που δεν θέλουν να εμπλακούν σε πόλεμο;
Η δεύτερη περίπτωση στηρίζεται στην αντίληψη οτι ένας διάλογος τώρα θα μπορούσε ισως να δώσει μια αίσθηση αμοιβαίας υπερηφάνειας και στους δύο αντιπάλους. Ήδη η Τουρκία παίζοντας πονηρό πάντα παιχνίδι, δεν αναγνωρίζει μεν τις Δυτικές κυρωσεις ,αλλα ταυτόχρονα καταδικάζει την Ρωσική εισβολή και καλεί στα εδάφη της τους υπουργούς εξωτερικών των δύο εμπόλεμων χωρών για να διαπραγματευτούν. Κάτι που κάνει τελευταία κι ο Ζελενσκυ, διαπιστώνοντας την αργή αλλά σταθερή στρατιωτική υπεροχή των Ρώσων.
Τι θα μπορούσε όμως να πείσει τους Ρώσους σε διάλογο; Η απάντηση είναι ρεαλιστική αν και για κάποιους ίσως οδυνηρή.
Πρωτον η ουδέτερη στάση της Ουκρανίας σε σχέση με ΝΑΤΟ κι Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάτι που αν εξαρχής είχε γίνει ,για λόγους γεωπολιτικής ασφάλειας της Ρωσίας, (όπως αντίστοιχα θα συνέβαινε και με τις ΗΠΑ αν μια υπερδύναμη έβαζε πυρηνικούς πυραύλους στο Μεξικό) θαχε ενδεχομένως αποφευχθεί ο πόλεμος.
Δεύτερον ν’αφησουν οι Δυτικοί στα χέρια των Ρώσων την Κριμαια και το Ντονμπας εδαφη δεμένα με την Ρωσία, γλωσσικά, ιστορικά, πολιτισμικά.
Στην ροή της Ιστορίας η διπλωματία κι ο ρεαλισμός ειναι πάντοτε η καλύτερη λύση. Ας την εφαρμόσουμε για να μην παγιδευτουμε σε λογικές καταστροφικής σύρραξης.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης,ποιητής, εικαστικος,γεωπολιτιστικος αναλυτής.
