Η τεχνητή νοημοσύνη στην ζωή μας.
Στα κινητά , στους υπολογιστές, τ’αυτοκινητα, τ’αεροπλανο,τα εργοστάσια ,τις δημόσιες υπηρεσίες,τα νοσοκομεία, τις τράπεζες , παντού , η τεχνητή νοημοσύνη είναι πατούσα οςο ποτε. Σε σημειο να καθορίζεται σε μεγάλο σημειο η καθημερινότητα μας . Θάλεγα ότι υπάρχουν δυο είδη τεχνητής νοημοσύνης. Η ήδη υπάρχουσα που αντιγράφει άριστα τον άνθρωπο αλλα που παραμένει όμως εργαλείο του και η άλλη , αυτή που όσοι την ονειρεύονται , θ’αποκτησει μια δίκη της αυθεντική συνείδηση κι ευαίσθητες συγκινήσεις. Το όραμα της δεύτερης , της ποθούμενης, στηρίζεται στο τεστ του Βρετανού μαθηματικού Turing, ο οποιος , μέσα απο μια πειραματική διαδικασία , υποστήριξε ότι μια ανθρώπινη ύπαρξη βρίσκεται σε διάλογο μόνιμο με μια κρυμμένη οντότητα. Αν θεωρήσουμε βάσει του φιλοσοφικού υλισμού ότι ο εγκέφαλος μας είναι μια μηχανή και ο υπολογιστής λειτουργεί όπως ο εγκέφαλος, τότε κάποια στιγμή θα καταφέρουμε με τα υβριδικά μας πειράματα , να κατασκευάσουμε το κυβερνοισοδυναμο του , μέσα στο οποίο θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε την μνήμη και την εξυπνάδα του . Που σημαίνει ότι αυτή η νέα τεχνητή ύπαρξη θάχε συγκινήσεις κι αυτοσυνείδηση . Π υπολογιστής έτσι θα μπορούσε να μάθει απο μόνος του, να διορθώσει τα λάθη του, να πάρει αποφάσεις, μέχρι και ν’αναπαραχθει. Θα δηλαδή όπως λέει κι ο Kurzweil μάνα ενα είδος “μετα-ανθρώπου” που θα φταίνε την αθανασία. Αλλωστε και τα ως τώρα αποτελέσματα της ήδη υπάρχουσας “ατελους” τεχνητής νοημοσύνης δεν είναι λίγα . Πχ ο υπολογιστής deep bluy νίκησε το 1977 στο σκάκι τον παγκοςμιο πρωταθλητή Κασπαροφ. Η παλι σε τηλεοπτικο παιχνίδι η μηχανή βρήκε πιο γρήγορα τις απαντήσεις απο άλλους παίχτες. Απέναντι σ’αυτη την δυνατότητα της τεχνικής διάσημες προσωπικότητες όπως ο μπιλ γκεητζ η ο φυσικός Στεφεν Χοκινς διαφωνούν και κάνουν κριτική στην χρήση τηλεκατευθυνομενων πυραύλων η των εξ’αποστασεως δορυφορικών χτυπημάτων η παλι των ρομπότ που στέλνονται στις μάχες. Κι αυτό γιατί αν τελικά δημιουργήσουμε την αληθινή τεχνητή νοημοσύνη “ίσως ναναι ενα σπουδαίο γεγονός ” όπως λέει ο Χοκινς αλλα “μπορεί ναναι και το τελευταίο στην Ιστορια του Ανθρωπου ” όπως συμπλήρωσε. Ο σύγχρονος άνθρωπος είδε την Τεχνική ως εργαλείο για να συνεχίσει την προσπάθεια του να κυριαρχήσει στην φύση . Δεν εχει όμως όρια . Κι αυτό μπορεί να τον καταστρέψει. Ο δαίμονας του Σωκράτη ήταν μια εσωτερική οντότητα. Αν βγει προς τα εξω , αν εγκαταλείψει τον Άνθρωπο κι αυτονομηθεί μπορεί και να μην επιστρέψει κι ο Άνθρωπος να χαςει τον αθέατο “προστάτη “του . Να μαραζώσει και να εξαφανιστεί
Δημοσθένης Δαββετας,Καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.
