Το τέλος της Ιστοριας κι ο Τσεγκις Χαν.
Όταν λίγο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου,ο Αμερικανός φιλόσοφος Φουκουγιαμα, έγραψε το βιβλίο του “Το τέλος της Ιστοριας”, προκλήθηκε σάλος και δημιουργήθηκαν δύο σντιμαχομενα λυσσωδως πολιτικά στρατόπεδα.
Το πρώτο, αυτό της παγκοσμιοποίησης, πανηγύρισε το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο σε γενικές γραμμές, ανήγγειλε ότι η Ιστορία, ως ταυτότητα, ως πολιτισμική μνήμη, ως σύστημα ανθρωπιστικών αξιών ,ως ανθρωπολογικο σημείο αναφοράς, τελείωσε. Η πτώση της ΕΣΣΔ και του τείχους του Βερολίνου, σήμαινε ταυτόχρονα και το τέλος της σχέσης των ανθρώπων με οτιδήποτε έπαιρνε ταυτοτικης διαστάσεις. Την θέση πια της πατρίδας, της ταυτότητας αλλά και της θρησκείας, έπαιρνε η Τεχνική, η οποία μετατρεπόταν έτσι σε μια τεχνολογική πατρίδα με “θεολογικες” προεκτάσεις. Μιας και η προσήλωση κι απόλυτη πεποίθηση των “τεχνο-πολιτών”, στην διχως φυσικα συνορα Τεχνικη τους πατριδα ήταν τέτοια ώστε άγγιζε κι αγγίζει τα όρια του απόλυτου, της μιας και μοναδικής αλήθειας,στοιχεία γνώριμα σε “θεολογικους” φανατισμούς. Κάθε τι διαφορετικό δεν ήταν μόνο αιρετικό, αλλά οπισθοδρομικό, αντιδραστικό., ως τα ορια της ποινικά κι ιδεολογικά κολάσιμης πολιτικής ανορθοτητας.
Το άλλο στρατόπεδο,το δεύτερο, αντέδρασε στο βιβλίο και τις θέσεις του Φουκουγιαμα ,υψώνοντας επίσης λυσσαλέα, ως αδιαπεραστο τειχος τις έννοιες όπως έθνος, πατρίδα, θρησκεία, παράδοση, ως έννοιες “αγιες” ,η αξιοσύνη των οποίων, έπαιρνε τις διαστάσεις μιας ταυτοτικης ιστορίας, που αρνιόταν τον θάνατο της και φώναζε όλο και πιο δυνατά ότι ήταν περισσότερο από ποτέ παρούσα και βέβαια ολοζώντανη.
Η με καθε τροπο επιβολή της παγκοσμιοποίησης ,έδειξε να μοιάζει με τον νικητή του Μπραντεφερ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών. Χώρες μάλιστα όπως η Κίνα πρωτοστάτησαν στην με το έτσι θέλω επιβολή της Τεχνικής παγκοσμιοποίησης.
Με μια διαφορά. Οι Κινέζοι στήριζαν μεν την παγκοσμιοποιημένη ,δίχως σύνορα πατρίδα, έξω από την χωρα τους ,κάνοντας ομως το αντίθετο μέσα στην δικιά τους κι επιβάλλοντας την δική τους ιστορική “αληθεια”σ’οσα μέρη βρίσκονταν υπό την επιρροή τους. Κινεζοποιησσν τα πάντα. Από το Θιβέτ μέχρι όπου τους δινόταν η δυνατότητα. Κι όπου μπορούσαν ακόμη σε περιπτώσεις εκτός επιρροής τους και πάλι παρενέβησαν και παρεμβαίνουν. 
Πρόσφατο παράδειγμα το Μουσείο της Ιστοριας στην πόλη Ναντ της Γαλλίας. Μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας και συνεργασίας επιστημόνων, μαζί με το Μουσείο της Μογγολιας , όπου μια σειρά από σπάνια αρχεία, θα έφερναν στο φως την ζωή και την δράση ενός από τους μεγαλύτερους κατακτητές της Ιστοριας ,τον Τζενγκις Χαν, η τόσο αναμενόμενη παγκοσμίως σημαντική αυτή έκθεση, ακυρώθηκε. Η πρωτοβουλία ακύρωσης ανήκει στους Γάλλους.
Ποια ήταν η αιτια;
Η επίσημη παρέμβαση των Κινεζικών αρχών, οι οποίες ήθελαν ν’ αλλάξουν τα κείμενα της έκθεσης και να ειπωθεί ότι η Μογγολία, ήταν πάντα Κινεζική επαρχία με συνέπεια κι ο Τζενγκις Χαν, να φαίνεται ως Κινέζος. Ενώ οι Γάλλοι διοργανωτές ήθελαν να δώσουν αξία στην Μογγολικη κουλτούρα, οι επίσημοι Κινέζοι είχαν διαφορετική άποψη. Και η έκθεση ακυρώθηκε.
Να λοιπόν ότι μπορεί να γίνει λόγος για το “τελος της Ιστοριας”, αλλά όχι με τον τρόπο που το έβλεπε ο Φουκουγιαμα. Μπορούμε να πούμε ότι η Ιστορία αλλάζει. Γράφεται και Ξαναγράφεται από τους δυνατούς και μάλιστα κάποιες φορές με κυνικό τρόπο. Άλλωστε κάτι ξέρουμε κι εμείς οι Έλληνες από τις ιστορικές παραχαραξεις και διαστροφές του Ερντογκάν που , τουρκοποιει τα πάντα, για να καλύψει τα τεράστια ιστορικά ελλείμματα πολιτισμού της χώρας του.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικός,γεωπολιτιστικος αναλυτής.