Η καρδιά μου φτερούγιζε,
το ΄χε δείξει το υπερηχογράφημα
πριν ακόμα ως μορφή και σώμα κατοικίσω τον κόσμο
έτρεχε λέει πιο γρήγορα από το κορμί μου
την άκουγα άλλωστε συχνά να φεύγει από μένα
να ταξιδεύει γύρω μου παντού σε άγνωστα και γνωστά τοπία
σ’άγνωστους και γνωστούς ανθρώπους
κι ήθελα να την φέρω πίσω
μέσα μου
στο σώμα μου
στη θέση της
γιατί κουραζόμουνα να τρέχω πίσω της
λαχάνιαζα
μου ΄βγαινε η ψυχή
κι όμως
τι ατίθαση
τι ανυπάκοη
τόσα και τόσα κακόλογα, καλόλογα της έλεγα
απειλές, γαλιφιές,
ό,τι η φαντασία μου ΄λεγε
πείσμα όμως αυτή
πάντα έτρεχε
πιο γρήγορα από το σώμα
αλλά όχι από εμένα
γιατί με μεγάλωναν
οι χτύποι της
κι οι περιπέτειές της
με εμπλούτιζαν
με οδηγούσαν σε μεθυσμένα πρωτόγνωρα κι απρόσμενα ταξίδια
η καρδιά μου
πάντα φτερούγιζε πιο γρήγορα
αλλά με μάθαινε
στην παιδική μου ηλικία, την εφηβεία, νέος, άνδρας
τόσα και τόσα
μεγενθύνοντάς με,
ανάλογα με ΄κείνην
η καρδιά μου πάντα φτερούγιζε
αφήνοντας ίχνη
πούπουλα λύπης και χαράς
πούπουλα θαυμάτων που ταξίδευαν στον κόσμο
τον φώτιζαν αφήνοντας τον άνεμο να τα στείλει παντού
χαράζοντας στον ουρανό
το μυαλό και τη γνώμη όσων τη συναντούσαν
η καρδιά μου συνέχιζε
και συνεχίζει
πάντα και σήμερα
ώριμος σε ηλικία
να φτερουγίζει
την ακούω
πως τολμά και χτυπά δυνατά
άναρθρα, ακούραστα
πως βγαίνει από το σώμα και πλανάται όπου θέλει
ως τυχοδιώκτης της ομορφιάς
και τη χαίρομαι κι ας μην την προλαβαίνω να την κυττώ
με το βλέμμα ενός έτοιμου από καιρό
δεν ξέρω μόνο πότε το σώμα μου
θα σταματήσει να την ακολουθεί
πότε θα πάψει να της ανοίγει την πόρτα εξόδου
και μετά να την υποδέχεται ως συνήθως γαλήνια
ευχαριστημένο και γλυκά λυπημένο
γιατί
ξέρει το σώμα μου
ότι
έχει συγκεκριμένο χρόνο
αυτό το πήγαινε-έλα
Δημοσθένης Δαββέτας
Κέρκυρα.