Η οδυνηρή σταύρωση των χριστιανών σήμερα .
Διανύουμε Μεγάλη Εβδομάδα και σήμερα είναι η μέρα της Σταύρωσης για την ορθόδοξη χριστιανοσύνη μας. Η σκέψη μου πάει για μια ακόμη φορά στους χριστιανούς της Ανατολής που συχνά σφαγιαζονται από τους φανατικους ισλαμιστες αλλά και στις σφαγες τις προσφατες στην Σρι Λανκα. Οι στατιστικές δείχνουν ότι όλο και λιγοστεύουν οι χριστιανοί σε χώρες όπως το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία αλλά και τον Λίβανο και το Ιράν . Όσοι δεν έχουν σκοτωθεί από την ισλαμιστική βαρβαρότητα προτιμούν την έξοδο στις δυτικές χώρες όπου θέλουν να μορφώσουν τα παιδιά τους και να’ χουν σε ασφάλεια την οικογένειά τους. Περίπου ένα εκατομμύριο λιγότεροι είναι οι χριστιανοί των προαναφερθέντων περιοχών. Αντιθέτως, οι μουσουλμάνοι όλο και πληθαίνουν κι είναι και καλοδεχούμενοι από τους «πολιτικά ορθοφρονούντες» του δυτικού κοσμοπολιτισμού. Αν τολμήσει κάποιος και πει ή πειράξει ισλαμίζοντα, αμέσως θα δεχτεί τα πυρά της πολιτικής δυτικής «ορθοφροσύνης» (sic) και θα χαρακτηριστεί από ρατσιστής ως ακροδεξιός, ισλαμοφοβικός κ.τ.λ. Έτσι, ανενόχλητα η ισλαμιστική προπαγάνδα υπεισέρχεται στην καθημερινότητα των λογικών ως τώρα μουσουλμάνων και φροντίζει να στρατολογεί συνέχεια νεους ανθρωπους αντρες και γυναικες ετοιμους να σκοτωθούν για το τζιχαντ, τον ιερό τους πόλεμο. Τρομοκράτες φανατίζουν με την ιδεολογία του τζιχαντισμού την διψασμένη γι αξίες και πιστεύω νεολαία.
Απέναντι σ’ αυτήν την όλο και πιο επικίνδυνη κατάσταση, τι κάνει η Δύση για ν’ αντιδράσει και ν’ αμυνθεί; Θα’ λεγα, όσο κι αν φαίνεται βιαστικό, ως τώρα, τίποτα. Βιάζεται ατ’αρχην να “εφησυχάσει” τους ανησυχους Χριστιανους πολιτες της. Έτσι ώστε να μην αντιδράσουν . Δεν ελέγχει τα τεμένη ή τους μουφτήδες για το τι λένε, για το αν κηρύσσουν μίσος και για το από πού βρίσκουν την χρηματοδότηση των «πολιτιστικών» τους δραστηριοτήτων. Δεν χρησιμοποιεί την προληπτική τιμωρία για όσους έχουν ήδη εκφραστεί με συμπάθεια στην Τρομοκρατία, αλλά περιμένει να συμβεί το κακό για να επέμβει ποινικά. Δεν βοηθά με διάφορες ενέργειες τους χριστιανούς , Ανατολης και Δυσης , να μείνουν σώοι στα μέρη τους, που ιστορικά ειδικά στην Ανατολή , σε αρκετές περιπτώσεις, πολύ πριν έρθουν οι μουσουλμάνοι, τα κατοικούσαν. Κι ακόμη, δεν φροντίζει να δώσει πνευματικές αντιστάσεις στη νεολαία μέσα από εκπαίδευση φιλοσοφικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών αξιών, που τόσο πολύ χρειάζεται.
Φτάνει δε ακόμα πιο ακραία στο αυτομαστίγωμά της η Δύση: αφαιρεί τα θρησκευτικά από τα σχολεία, εισάγει την θρησκευτική ουδετερότητα στην καθημερινότητα της , αφαιρεί τις κλασικές κι ανθρωπιστικές σπουδές κι ωθεί τη νεανική δίψα για πάθος ζωής σε μια πνευματική γύμνια. Δίνει προτεραιότητα στην τεχνολογική αισιοδοξία και στην τεχνική καινοτομία. Είναι όμως αυτά αρκετά για να δώσουν απαντήσεις στα γεμάτα υπαρξιακή αγωνία ερωτήματα της ανήσυχης νεολαίας; Η πραγματικότητα λέει: όχι. Γύρω μας κυριαρχεί η πολιτιστική φτώχεια, η πνευματική και δημιουργική στειρότητα, ο υλικός κυνισμός και μηδενισμός, ο πονηρός αγνωστικισμός κι η ερημιά οραμάτων. Τι μένει στους πιο ανυπόμονα ανήσυχους νέους; Η βία ως απάντηση σ’ αυτή την ψυχική, συναισθηματική, ηθική και πνευματική ισοπέδωση. Κι είναι εκεί που επεμβαίνει δόλια ο ισλαμισμός και στρατολογεί τρομοκράτες προσφέροντας μια «άλλη» ζωή, πιο «ονειρική» (sic), στην νεολαία. Εισάγει την έννοια της θυσιας , όχι ως αυτογνωσιακη αναζήτησή αλλά ως πολιτικό -θρησκευτικό καθήκον ωθωντας έτσι τους νεους στον φανατισμό και την τρομοκρατία. Τι μένει να κάνουμε τότε εμεις; Να προσευχόμαστε; Ναι. Πρέπει να το κάνουμε. Είναι στην ουσία της Χριστιανοσυνης. Δεν φτάνει όμως. Ο Χριστός όταν χρειάστηκε πήρε το φραγγέλιο κι έδιωξε τους εμπόρους των αξιών. Πότε επιτέλους η Δύση θα το κάνει; Ποτε θα καταλάβει ότι πρέπει να προστατευτεί και να προστατέψει τους Χριστιανους της; Αναμενοντας να της έρθει το φως και προσπαθωντας να μην έχουμε νεες μαζικες Χριστιανικες σφαγες με διαφορα προληπτικά μέτρα, προς το παρόν, με την σκέψη μας , να δώσουμε μια απέραντη αγκαλιά σ’ολους τους Χριστιανους που βασανίζονται και μαρτυρούν από την θρησκευτική μισαλλοδοξία των Τζιχαντιστων.
Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός