Realpolitik και Μακεδονία
Ο όρος realpolitik συνηθίζεται ν’αποδιδεται στον Μπισμαρκ. Ως όρος γεννήθηκε τον 19ο αιώνα από τον Γερμανο συγγραφέα Λουντβιχ φον Ρασαου. Κατ’αυτον,ο πολιτικος ρεαλισμός στηρίζεται στην αντίληψη κι αποδοχή των δυνάμεων αυτών που πραγματικά κυβερνούν, που έχουν την εξουσία κι όχι σε υπερβατικές έννοιες όπως πχ η πατρίδα. Αν και στοιχεία πολιτικού ρεαλισμού βρίσκουμε ήδη στον Θουκυδιδη , εν τούτοις είναι με τον Μακιαβέλι που παίρνει την μοντέρνα μορφή του . Ο κυβερνήτης – ηγεμόνας αφού δεν μπορεί να εξασφαλίσει με βεβαιότητα την αγάπη και συγκατάθεση του κόσμου τουλάχιστον μπορεί να εξασφαλίσει τον φόβο του . Επειδή τον φοβάται ο κόσμος τον υπακούει. Κάπως έτσι γίνεται και με την Μακεδονία . Οι ισχυροί μας ρίχνουν τον φόβο ( απειλή διαρκής της Τουρκίας , οικονομική κρίση κλπ) και γυρεύουν ναμαστε πραγματιστές , δηλαδή να δεχτούμε την πολιτική τους επιλογή περι ύπαρξης ενός ανύπαρκτου κράτους , αυτό των Σκοπίων , το οποιο βαφτίζουμε Μακεδονια δίνοντας του μια φανταστική εθνότητα και γλώσσα. Σ’αυτη την άθλια κι ανίερη Ιστορική και πολιτισμική παραχάραξη που ενέχει μελλοντικα επικίνδυνες εδαφικές και κυριαρχίες διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας , βρίσκονται πρόθυμοι πολιτικοί και δήθεν “επιστήμονες” που υπακούουν ως ραγιάδες στ’αφεντικα τους και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τον μειοδοτισμο τους είτε μιλώντας για ρεαλπολιτικ είτε για το ότι η ελληνικότητα της Μακεδονιας είναι φανταστική . Και στις δυο περιπτώσεις είναι δολίως λαθος. Στην δεύτερη, για την ελληνική ταυτότητα της Μακεδονίας ας διαβάσουν Ησίοδο , Στράβωνα , ας δουν πως έκριναν οι ελλανοδικες την συμμετοχή των Ελλήνων Μακεδόνων στους Ολυμπιακούς αγώνες, ας διαβάσουν τι λέει ο Πλούταρχος , ο ίδιος ο Μ. Αλέξανδρος η ο Αριστοτελης για την ελληνικότητα τους ( υπάρχουν κι αλλά ακόμη επιστημονικά στοιχεία βέβαια). Στην πρώτη τώρα περίπτωση αυτή της ρεαλπολιτικ , όσο μπορεί να γίνει κατανοητό ότι ο συσχετισμός δύναμης μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο , άλλο τοσο μπορεί να γίνει κατανοητό ότι η Ελλάδα ως η ρίζα του Δυτικού πολιτισμού , δεν είναι κάτι το φανταστικό . Η Ελλάδα δεν είναι νομαδική φαντασίωση . Είναι κάτι το πραγματικό που έχει τόπο , χρόνο και πολιτισμική ιστορία ζωντανή . Έχει μια πανάρχαια γλώσσα που ζει και πάλλεται μέσα από τους κατοίκους του σήμερα παρά τις οποιες φυσιολογικές διαχρονικά αλλαγές της. Η Ελλάδα είναι το σημείο πραγματικής αναφοράς όλων . Έρχονται εδώ στον” real”τόπο ,στον”real”χρόνο. Κι αν υπάρχει μια και μόνο ρεαλπολιτικ σήμερα είναι ακριβως η αποδοχή αυτού του χρόνου ,αυτού του τόπου . Αντί λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση να προσπαθεί να περάσει ως ρεαλπολιτικ το ανέγγιχτο των ελληνικών συνόρων κι ιστορίας , να πείσει τους ισχυρούς να την αποδεχτούν ως μια κατάσταση “sine qua mon” ( αδιαπραγμάτευτη, αμετακίνητη) ακριβως λόγω της ιστορικής της ιδιότητας αλλά και της πολιτισμικής της διάστασης , ενδίδει και απ’οτι φαίνεται η ίδια υποκινεί τις” βλαστημες” πολιτικες κι αν-ιστορητες ορέξεις των ισχυρών , οι οποίοι στο όνομα της ρεαλπολιτικ θέλουν να λύσουν το δικό τους πρόβλημα στα Βαλκάνια με ζημιά της Ελλάδας και με ουσιαστικό κίνδυνο της Μακεδονίας. Αν υπάρχει κάτι το “φανταστικό” εδώ σ’αυτη την περίπτωση είναι τα Σκοπια . Κι όχι η Μακεδονία μας. Αν υπάρχει κάτι το φανταστικό είναι η σημερινή ελληνική κυβέρνηση κι οι υπακουοντας δουλοπρεπως στα ισχυρά αφεντικά τους πολιτικοί της. Κι αν υπάρχει ένας ρεαλισμός αυτος είναι η ανάγκη για μια δικιά μας συλλογική πολιτισμική κι ιστορική ηθική ώστε να επιτεθούμε πολιτικά μέσω του πολιτισμού μας. Δεν είναι ανεδαφικό η εξωπραγματικό αυτό που λέω. Πίστη κι αυτοσυνείδηση χρειάζεται . Το αίσθημα αυτοσυντηρησης κι η απειλή του χρειάζεται να συλλειτουργήσουν για να ξυπνήσει μέσα μας η ταυτοτικη κι εδαφική μας προστασία.Από εμάς εξαρτάται . Από την πολιτική μας βούληση . Για να μην δικαιωθεί ο Γάλλος καλλιτέχνης Ζαν Κοκτω που έλεγε ότι στην Ιστορία συχνά το πραγματικό γίνεται ψευδές και το ψευδές αποδεικνύεται αληθές .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός.