Η κρίση δεν είναι βασικα οικονομική . Είναι κυρίως πολιτιστική .
Η πρόσφατη παραίτηση του δημάρχου της περιοχής Σεβραν , Παρισινού προαστιου , δεν ήταν μια απλή προσωπική υπόθεση , ούτε οφειλόταν σε κάποιο σκάνδαλο . Η επίσημη αιτία που ακούστηκε από τα χείλη του ίδιου του δημάρχου ήταν : διαμαρτυρία εναντίον της κρατικης πολιτικής στα προάστια . Ήδη από το 2011 ο δήμαρχος είχε γίνει γνωστός από το αίτημα του να επέμβουν οι “κυανόκρανοι ” για να σταματήσουν οι ενοπλες συγκρούσεις μεταξύ συμμοριών κι εμπόρων ναρκωτικών στο προάστιο του . Το δε 2016 κατηγορήθηκε από ένα μέρος του δημοτικού του συμβουλίου ότι ήταν ιδιαίτερα ελαστικός κι ανεκτικός απέναντι στις ριζοσπαστικές μουσουλμανικες ενώσεις κι ακόμη ότι έκανε στραβά μάτια στην στρατολόγηση νέων από το ισλαμικό κράτος . Άλλωστε είναι γνωστό ότι από την περιοχή Σεβραν από το 2014 αναχώρησαν πολλοί τζιχαντιστες με προορισμό Συρία και Ιράκ . Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ της γαλλικής τηλεόρασης έδειξε ένα καφέ της περιοχής του Σεβραν που απαγορεύεται να πηγαίνουν γυναίκες . Κοντολογίς το προάστιο αυτό κι η γύρω του περιοχές είναι γνωστό ως κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και στρατολόγησης τζιχαντιστων . Αν σκεφτούμε λοιπόν ότι ακόμα κι ο ανεκτικός του δήμαρχος δεν άντεξε και παραιτήθηκε μπορούμε να καταλάβουμε το κλίμα που είναι παρόμοιο σε περιοχές όπως Καρκασον, Τουλούζη, στην νοτιοδυτική Γαλλία . Θα μπορούσα ν’αναφερω κι άλλες γαλλικές περιοχές . Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι πολλές περιοχές της Γαλλίας βιώνουν θρησκευτικό και πολιτισμικό πόλεμο . Ο Δήμαρχος κατηγορεί το κράτος γι’αδιαφορια. Όμως επίσης διαφωνεί και μ’οσους πιστεύουν ότι το θέμα είναι μόνο οικονομικό όπως πολλοί πιστεύουν . Είναι κυρίως θέμα εκπαίδευσης . Είναι θέμα πολιτιστικό . Και δουλειά όταν βρίσκουν πολλοί νέοι είναι ευάλωτοι στις σειρήνες των ισλαμιστών γιατί απουσιάζει από το κράτος μια πολιτιστική παιδεια που θα δίνε στους μαθητές μια σειρά αξιών ζωής. Όπως πχ το γεγονός ότι είναι καλό να ζούμε μαζί με όσους έχουν διαφορετική από εμάς κουλτούρα . Αντιθέτως βλέπουμε στα προάστια να δημιουργούνται πολιτιστικά και θρησκευτικά γκέτο . Δημιουργούνται ομογενείς κοινότητες . Ας μην ξεχνάμε ότι το αίσθημα της διαφορετικότητας στην ακραία του περίπτωση μπορεί να θρέψει ένα αίσθημα αποκλεισμού . Κι αυτό το τελευταίο να οδηγήσει τις ομογενείς ομάδες σε μετωπικό και βαθύ μίσος εναντίον της Γαλλίας . Όπως και συμβαίνει . Τα λόγια μίσους των νέων μουσουλμάνων για την Γαλλια δεν έχουν όρια. Αν τώρα σ’όλη αυτή την περιγράφεισα κατάσταση προστεθεί και η λάθος διαχείρηση κρατικών κονδυλίων από ΜΚΟ οργανώσεις , τότε μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι η κατάσταση στα προάστια είναι εκρηκτική . Μια άλλη κοινωνία , μια “αντί-κοινωνία ” δημιουργείται μέσα στην ήδη υπάρχουσα κοινωνία. Αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις μια μορφή λαϊκισμού και πελατειακών σχέσεων μερικών ντόπιων πολιτευτών δεν βοηθά σε κάποια αλλαγή της κατάστασης. Τόσα χρήματα έχουν δοθεί από την εποχή του Μιτεράν για ν’αλλαξουν οι υποδομές , να ενισχυθεί το αίσθημα ενσωμάτωσης των θρησκευτικά “διαφορετικών” νέων κι όμως καμμία σε βάθος αλλαγή δεν έχει επέλθει . Ούτε η μείωση της ανεργίας άλλαξε τίποτα . Ούτε οι καινοτόμες ιδέες και πρωτοβουλίες. Το αντίθετο : το φράγμα του αποκλεισμού και τις θεολογικοπολιτιστικης απομόνωσης των μεταξύ τους κοινοτήτων όλο και μεγαλώνει . Μεταξύ τους υπάρχει μίσος που εκφράζεται βίαια ανα πάσα στιγμή. Η οικονομία απέτυχε ως θαυματουργό φάρμακο όπως πολύ συχνά πολλοί πολιτικοί της φιλελεύθερης η αριστερής αντίληψης επικαλούνται . Ενώ πριν μόλις είκοσι ακόμη χρόνια οι διαφορετικές εθνικότητες συνυπήρχαν γόνιμα στην Γαλλία , τώρα όλα ελέγχονται από συμμορίες . Ένα παράξενο μίγμα ποινικών και τζιχαντιστων συνεργεί εναντίον της χώρας που τους έχει υποδεχθεί . Κι αν τους ακούσει κάποιος να μιλούν θεωρούν πως δεν τους φταίει το α η β πολιτικό κόμμα . Δεν στηρίζουν για παράδειγμα τους σοσιαλιστές η τους κομμουνιστές . Το αντίθετο μισούν κάθε τι γαλλικό . Και βέβαια ( αυτό κι αν είναι αξιο -σημειωτο ) πολλοί απ’αυτους δεν έχουν πρόβλημα να στηρίξουν Λεπέν, αυτή που τους βρίζει και θέλει να τους απελάσει . Είναι καιρός να διορθωθεί η ως τώρα ανάλυση που θέλει τα ζητήματα να λυνονται με οικονομικοκοινωνικα μέσα . Πρέπει να γίνει αντιληπτό από τους σημερινούς Ευρωπαίους διοικούντες κι όσους έλθουν στην εξουσία στην συνέχεια , οτι το πραγματικό πρόβλημα της κρίσης σήμερα δεν εξαντλείται στα οικονομικοκοινωνικα όρια . Πρέπει να προστεθεί κι ενα δυνατό και αποδεδειγμένα θεραπευτικό φάρμακο . Αυτό του πολιτισμού . Η ουσία της κρίσης δεν είναι πια μόνο οικονομική . Είναι κυρίως πολιτιστική . Είναι θέμα πολιτιστικής ταυτότητας και αξιών . Τέτοια θέλουν οι νέοι . Τέτοια αναζητούν . Για πολιτισμό διψούν .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός.