Το φάντασμα των Κούρδων στοιχειώνει τον Ερντογκαν
Ο Ταγιπ Ερντογκαν στις 26 Μαρτίου δήλωνε επισήμως ότι η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ένωση παραμένει ένας στρατηγικός στόχος . Αυτή η δήλωση έχει διπλή ανάγνωση : κατ’αρχην κατευθύνεται προς το τουρκικό κοινό . Ο Ερντογκαν δεν θέλει ναναι αυτος πρώτος που θα διακόψει τις διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες . Θα προτιμούσε αν γινόταν κάτι τέτοιο να γίνει από την μεριά των Ευρωπαίων . Έτσι κατά δεύτερο λόγο θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του θύματος και να φωνάξει ότι η Χριστιανική Ευρώπη δεν θέλει τους Μουσουλμάνους . Οι στατιστικές πάντως παραμένουν διχασμένες ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση : μια σχετική πλειοψηφία Τούρκων θέλει την ένταξη της Τουρκίας κι οι υπόλοιποι όχι . Οσοι την θέλουν το κάνουν γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα στην χώρα . Πολλοί απ’αυτους είναι με το κόμμα του Ερντογκαν . Συνεπώς δεν μπορεί να τους αγνοήσει ο Τούρκος πρόεδρος ως ψηφοφόρους του και με την πρώτη ευκαιρία δηλώνει την στρατηγική της Τουρκικής ένταξης στην Ευρώπη ως στρατηγική σε βάθος. Το πραγματικό του όμως πρόβλημα είναι οι Κουρδοι . Στο θέμα αυτό βαδίζει σύμφωνα με την θέση των μεγάλων πρωταγωνιστών της περιοχής . Αν οι Ρώσοι για παράδειγμα δεν είχαν δώσει το πράσινο φως , οι Τούρκοι στρατιώτες δεν θαταν ποτε εισέλθει στο Αφριν. Ρώσοι κι Αμερικανοι “συμφώνησαν ” να περάσει το Αφριν στα χέρια των Τούρκων. Το επόμενο στάδιο στην περιοχή είναι η περιοχή Μανμπιζ. Ισως εκεί οι Αμερικανοί επιβαλουν στους Κούρδους της οργάνωσης YPG ν’αποσυρθει από τα σύνορα και να παρει την διοίκηση μια τοπική αρχή . Ταυτόχρονα όμως υπόσχονται μ’εγγυηση στου Κούρδους την παρουσία τους στον Ευφρατη . Μ’αυτη την διπλή μοιρασιά όλοι φαινομενικά θάναι ικανοποιημένοι . Το κουρδικό ζήτημα στοιχειώνει τους Τούρκους και τον Ερντογκαν . Η Τουρκική γνώμη επιδοκιμάζει τις επελάσεις και τους αντί-κουρδικούς πολέμους του προέδρου της. Φοβούνται όλοι γι’απωλλεια εδαφών . Γι’αυτο και το νέο-οθωμανικό τους όνειρο επιστρέφει στην επικαιρότητα. Ο Ερντογκαν εκμεταλλεύεται κατάλληλα τις διεθνείς συγκυρίες . Η Δύση μοιάζει ανήμπορη να επέμβει όπως άλλοτε σ’εκεινες τις περιοχές . Οι Ρωσσοι δεν τους αφήνουν και τιμωρούν τους Κούρδους για την φιλοαμερικανική τους στάση . Απέναντι σ’ολ’αυτα υπάρχει δισταγμός της ΕΕ να καταδικάσει απερίφραστα την Τουρκική θηριωδία στο Αφριν. Πολλοί μιλούν ότι φοβούνται τον εκβιασμό των Τούρκων με τους μετανάστες . Προσωπικά πιστεύω ότι ισχύει αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος . Θεωρώ ότι τους δίνουν το Αφριν και για εσωτερική κατανάλωση αλλά και για να τους κάνουν να μην αντιδράσουν πάλι στο θέμα του αερίου στην Κύπρο . Άλλωστε απερίφραστα η ΕΕ δήλωσε , όπως κι η Αμερική ,ότι η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να κάνει έρευνες στα νόμιμα ύδατα της . Θα δούμε λοιπόν αν θ’αντιδρασουν το ίδιο απέναντι στους Γάλλους η Αμερικανούς που τις επόμενες εβδομάδες θαρθουν για έρευνες . Αλλά και το θέμα της απειλής της εξόδου της Τουρκιας από το ΝΑΤΟ δεν το πιστεύω. Γιατί οι ζημιές που θα υφίστατο η Άγκυρα θαταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές της εξόδου της. Αυτό βέβαια δεν την εμποδίζει να εμφανίζεται ως το “κακό” παιδί της Ατλαντικης συμμαχίας , είτε παίρνοντας πυραύλους από τους Ρώσους , είτε συλλαμβάνοντας παράνομα τους δυο Έλληνες στρατιώτες για να τους χρησιμοποιήσουν εκβιαστικά ως αντάλλαγμα για τους 8 Τούρκους που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα . Αν όμως ολ’αυτα είναι προϊόν της αυταρχικής , δικτατορικής πολιτικής του Ερντογκαν και μιας νέο-οθωμανικής του ουτοπίας , αυτό που διακυβεύεται κυρίως πισω από την πολιτική του είναι ο Κουρδικος φόβος . Φωνάζει ο Σουλτάνος κι απειλεί γιατί φοβαται οτι η πιθανή απώλεια εδαφών από τους Κουρδους θα τον βάλει αντιμέτωπο μ’ενα νέο άλλου τύπου Ανατολικό ζήτημα . Κι αυτό είναι ένα βαθύ ψυχικό συλλογικό Τραύμα της συχγρονης Τουρκίας .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός.