Εξέγερση εναντίον του πολιτιστικού αριστερισμού
Η εντυπωσιακή νίκη του Φρανσουά Φιγιόν στην Γαλλία ενσαρκώνει την ολική απόρριψη του «πολιτικά ορθού» και της νεωτερικότητας σε πολλαπλά επίπεδα ζωής: τα ήθη, την πολιτική, τον πολιτισμό, την οικονομία. Ενσαρκώνει την θέληση γι απόρριψη μιας διεθνούς εξουσίας κι ενός ξύλινου πολιτικού λόγου. Ενσαρκώνει την επιθυμία επανίδρυσης του κρατικού κύρους. Αν και πολλοί θεωρούν ότι η μάχη εναντίον του Ισλαμισμού και τα προβλήματα που συνδέονται με το μεταναστευτικό ήταν οι αιτίες της αντιστημικής εξέγερσης, εντούτοις πρέπει να προσθέσουμε και άλλες, ίσως πιο σημαντικές και ουσιαστικές που οδήγησαν σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «συντηρητική επανάσταση». Μερικές απ’ αυτές είναι· Γεωπολιτικά: η υποχώρηση των Η.Π.Α. από Μέση Ανατολή που άφησε χώρο στην Ρωσία να γίνει ο κύριος παίχτης. Επιπλέον, η Ευρώπη δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει τον Πούτιν που εμφανίζεται εκτός από στρατιωτικά και στρατηγικά ισχυρός και επίσης δάσκαλος πολιτισμικής μνήμης κι ηθικής εναντίον του μηδενισμού αξιών που κληροδοτεί στην ευρωπαϊκή νεολαία η παγκοσμιοποίηση. Άλλη αιτία: η αντισυστημική βάση. Βασισμένη σε ένα όλο και μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ των πολιτικών, ενημερωτικών και διανοητικών ελίτ και των λαών που νοιώθουν στερημένοι αγαθών, όπως και των απίθανων μισθών του κοσμοπολιτισμού και των φτωχοποιημενων τους πολιτών, η αντισυστημική ρητορική γεννήθηκε κι ενισχύθηκε από αυτό ακριβώς το προαναφερθέν κενό, από την προαναφερθείσα ρήξη που είναι εκτός από οικονομική,συνάμα και πολιτική και πολιτιστική. Ο σημερινός αντισυστημικός είναι η εξέγερση εναντίον ενός πολιτιστικού αριστερισμού που για χρόνια τώρα αποδυνάμωσε το πολιτικό κύρος, την παιδεία και τις παραδοσιακές αξίες στο όνομα κάποιων διεκδικήσεων του Μάη του ’68 που εφαρμόστηκαν με το απάνθρωπο δόγμα της ενοχής προς οτιδήποτε δεν συμφωνούσε μαζί του. Το ένωναν με την κατηγορία «φασιστικό» ή «ακοροδεξιό» και άλλα τέτοια και το περιθωριοποιούσαν, δίνοντας προτεραιότητα σ’ αυτό που οι ίδιοι προπαγάνδιζαν ως «να-ζούμε-όλοι-μαζί», «πλούτος-της-διαφορετικότητας», «άνοιγμα», «παγκόσμια-αδελφοσύνη», σλόγκαν που επιβάλλονταν μέσα από την πολιτικο-οικονομικο-μιντιακή εξουσία. Κι όμως, οι αντισυστημικοί άντεξαν, συσπειρώθηκαν κι εξεγέρθηκαν μέσω της δημοκρατικής οδού: της μαζικής συνειδητής ψήφου. Η άλλοτε επαναστατική ρητορική έγινε αντισυστημική ψήφος. Το «αντισύστημα» δεν έχει ακόμα συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση: συνυπάρχουν αριστεροί, δεξιοί, θρησκευόμενοι, απολιτικοί. Λειτουργεί ως κάλεσμα προς πάσας μορφής δυσαρεστημένους από το εδώ και επί σαράντα περίπου χρόνια κυβερνόν κοσμοπολιτικό σύτημα. Οι νέοι παίζουν σημαντικό ρόλο σ’ αυτό. Όπως κι οι μεσαίοι, οι συνταξιούχοι, οι θρησκευόμενοι. Το «αντισύστημα» λειτουργεί ως λέξη-σύμβολο των θυμάτων μιας δεξιοαριστερής παγκοσμιοποιημένης εξουσίας. Λειτουργεί ως απόρριψη της μηχανικής Δημοκρατίας μιας κοινωνίας που στο όνομα της «Τεχνικής» πατρίδας, δίνει το βάρος μόνο στους οικονομικούς αριθμούς ξεχνώντας την κουλτούρα, τον πολιτισμό, την παιδεία. Ξεχνώντας πως οι άνθρωποι δεν θέλουν μόνο να ζουν, αλλά θέλουν να ζουν στοχεύοντας στην αξιοκρατία και την ποιοτική ζωή.
Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός