Το κείμενο αυτό γράφτηκε στην Ζυριχη στις 5 Δακεμβριου στις 3 η ωρα το πρωί μετα απο ενα τρυφερό ταξίδι στην αγκαλιά της νύχτας . Γι’αυτο και τ’ονομαζω “ΩΔΗ στην Νύχτα.”
Για σένα που γνώρισα
που ονειρεύτηκα
που πεθύμησα
που γοητεύτηκα
που έχασα
που με πλήγωσε
με ταπείνωσε
για σένα που έλαμψες
αφήνοντας μαύρο σκοτάδι
πιςω μου
που με χάιδεψε στοργικά
μου δόθηκε
που τα χείλη σου
ρούφηξαν το μυαλό
και την ψυχή μου
τα δάχτυλα σου έπαιξαν
με την καρδιά μου
για σένα κλαίω
που μου υποσχέθηκες
μουδειξες τον δρόμο
για τ’αστρα
που με τυλιξες
με τα Χρυσα σου λόγια
με την οργή σου
μ’αμφισβητησες
γιατί με θαυμαςες που σ’εξοργισα
γιατί δεν συγχωρούσες
στον εαυτό σου
το ποςο με ήθελε
το ποσο ήταν
μαγνητισμένος απο εμένα
κλαίω για σένα
που σαν ορμητικός αέρας
έσπασες τα παράθυρα
της ύπαρξης μου
μπήκες μέσα
μ’εσπρωξες κάτω
στα σκαλιά
έπεσα
ξανά σηκώθηκα
εςτω και με
μικρές αναπηρίες
ναι….ναι…κλαίω για σένα
που αγάπησα και μίσησα
ανεξήγητα
για σένα
φωτιά και νερό μου
κλαίω όμως και για μένα
που συνεχίζω
τ’ορφανο ταξίδι
στην χωρα της αϋπνίας
και των εφιαλτών
της δημιουργικής χαράς
του ενθουσιασμού
της λύπης
της μελαγχολίας
του μόνιμα σφιγμένου
στομαχιού
που συνεχίζω
στην μέθη των λέξεων
των εικόνων
των αναμνήσεων
του σώματος σου
της μελωδικης σου φωνής
του αρώματος
των λουλουδιών
της ύπαρξης σου
κλαίω για μένα
πουμαι ταγμένος να ζω
στο διάστημα των φράσεων
που περπατώ στους πλανήτες
των κειμένων μου
στις λάμψεις
των αστρικών μου θαυμάτων
δίχως εσένα.