Ευρώ ή Δραχμή: Ανάμεσα στη Σκύλα και την Χάρυβδη
Το τελευταίο καιρό διαβάζοντας δηλώσεις ελλήνων αξιωματούχων δημιουργείται στον ελληνικό λαό η αίσθηση ότι μία συμφωνία με Ευρωπαϊκή Ένωση και ΔΝΤ, όχι μόνο είναι πολύ κοντά αλλά μάλιστα θα είναι «βιώσιμη», «συνολική», με τις προεκλογικές «κόκκινες γραμμές» των κυβερνώντων κομμάτων απείραχτες. Δηλαδή δεν θα υπάρξει μείωση συντάξεων ούτε αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος, θα γίνει επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μαζί με μαζική επαναπρόσληψη στο δημόσιο και αύξηση του κατώτερου μισθού, ανάμεσα σε άλλες υποσχέσεις. Στην αντίπερα όχθη τα μηνύματα που έρχονται από τους δανειστές δεν είναι τόσο αισιόδοξα μιας και μιλούν για μείωση των συντάξεων, για αλλαγή του ασφαλιστικού και εργασιακού συστήματος, για απαγόρευση επαναπροσλήψεων στο δημόσιο και γενικώς για αποφυγή «μονομερών ενεργειών» εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης που θα αντιτίθεται στο γενικότερο ευρωπαϊκό οικονομικό κλίμα.
Για να πείσει τον ελληνικό λαό ότι όλα είναι αισιόδοξα ο έλληνας πρωθυπουργός ανέσυρε από το συρτάρι της πολιτικής του στρατηγικής διαχρονικούς μύθους όπως «εθνικά υπερήφανη διαπραγμάτευση» ή ακόμη «πατριωτική αντίσταση» εναντίων των τοκογλύφων δανειστών. Αυτή η στρατηγική δείχνει προς το παρόν να αποδίδει καρπούς μιας και οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν ένα ισχυρό ρεύμα στήριξης της συγκεκριμένης εθνολαϊκιστικής πολιτικής. Ο εταίρος μάλιστα του έλληνα πρωθυπουργού, νυν υπουργός εξωτερικών κ. Καμμένος (πρόεδρος του κόμματος ΑΝΕΛ που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ) αναφώνισε πρόσφατα μ’ αυταρέσκεια (συνεπώς πολιτικώς επικίνδυνα) ότι αν δεν συμφωνήσουν μαζί μας οι δανειστές τότε «θα γίνει εδώ Κούγκι» (κάνοντας αναφορά στην ανατίναξη της μονής απ’ τον ηγούμενό της Σαμουήλ για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων).
Όσο όμως περνάει ο καιρός η στρατηγική αυτή δεν δείχνει να εντυπωσιάζει τις Βρυξέλλες οι οποίες επιμένουν στα αιτήματά τους. Η ελληνική κυβέρνηση ανασύρει πια τα τελευταία δύο της χαρτιά. Κατά το πρώτο απειλεί ότι η έξοδος της Ελλάδας θα παρασύρει στο γκρεμό και την ευρωπαϊκή ένωση. Κάτι τέτοιο μου φαίνεται αδύνατο γιατί όλα δείχνουν ότι οι Βρυξέλλες είναι έτοιμες για ένα τέτοιο οικονομικό ενδεχόμενο. Περισσότερο σε επίπεδο συμβολισμού θα υπήρχε ζημιά στην ευρωζώνη, καθότι θα έδειχνε ότι δεν είναι αναλλοίωτη. Το δεύτερο χαρτί της ελληνικής κυβέρνησης, σε περίπτωση αδιεξόδου, είναι η απειλή για προσφυγή σε εκλογές, όπου με βάση τις δημοσκοπήσεις το κυβερνών κόμμα ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επανεκλεγεί με πλειοψηφία και να ‘χει αυτοδυναμία. Συσπειρώνοντας γύρω του το λαό ο έλληνας πρωθυπουργός θα έχει και επιβεβαίωση της πολιτικής στρατηγικής του. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως η κατάσταση θα έχει φτάσει σε επικίνδυνα όρια. Γιατί απειλούν να επικρατήσουν οι ακραίοι και από τις δύο πλευρές. Από την πλευρά των δανειστών ο Σόιμπλε και οι φίλοι του θα είναι ευχαριστημένοι με έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη λόγω «αυτοχειρίας» της. Και από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ η «αριστερή πλατφόρμα» , η ισχυρή κομμουνιστική τάση του κόμματος με ηγέτη της τον νυν Υπουργό Ενέργειας κ. Λαφαζάνη, θα ένοιωθε δικαιωμένη γιατί η γραμμή της είναι ρήξη με τους δανειστές. Ο έλληνας πρωθυπουργός βρίσκεται ανάμεσα στη Σκύλα και την Χάρυβδη. Πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Συμφέρον της Ελλάδας είναι η παραμονή της στην Ευρωζώνη. Ανήκοντας σε μια ισχυρή οικογένεια η χώρα συμμετέχει στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, έχει στήριξη στα σύνορά της (Τουρκία, Αλβανία και Σκόπια μπορεί να προκαλέσουν κινδύνους), έχει οικονομική στήριξη και αλληλεγγύη, στοιχεία θεμελιακά της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ο χρόνος στενεύει και ο έλληνας πρωθυπουργός πρέπει να αποφασίσει για το αν η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη ή αν ο ίδιος γίνει ο πρώτος που την έβγαλε επιστρέφοντας στο νόμισμα της δραχμής. Ο λαός τον εξέλεξε για να διαπραγματευτεί καλύτερα όπως δήλωνε προεκλογικά. Αν θέλει τα λόγια του να μην μείνουν ως λαϊκιστικά κόλπα που αποσκοπούσαν μόνο την εξουσία (και αυτά θα ‘ναι μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ελλάδος) θα πρέπει να προχωρήσει σε συμφωνία με τους δανειστές, να πάρει αναγκαία και επώδυνα μέτρα, ακόμη κι αν έρθει σε ρήξη με τους ακραίους μαρξιστοκουμουνιστές της παράταξής του. Για το καλό της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Δημοσθένης Δαββέτας, καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητής, εικαστικός.