“Ο Μαρξ κι ο Αλλάχ”
Οι Τζιχαντιστές στο κουρδικό κομπανί, προχωρούν πάρα τις αεροπορικές επιθέσεις που δέχονται από τους Αμερικανούς. Δεν φοβούνται. Ενώ μέσα από την δημοσιοποίηση των αποκεφαλισμών ομήρων, χρησιμοποιούν το Ιντερνέτ και τα ΜΜΕ για να μεταφέρουν τον φόβο στους Δυτικούς, οι οποίοι κι ανακαλύπτουν ότι οι ισλαμιστές τους κήρυξαν πόλεμο. Η αρχική ιδέα ότι οι βάρβαρες πράξεις των Τζιχαντιστών ήταν μεμονωμένες εγκαταλείφθηκε κι οι ευρωπαϊκές και Αμερικάνικές εφημερίδες έχουν το ζήτημα στα πρωτοσέλιδα τους. Μια ματιά δε στο γεωγραφικό χάρτη των Ισλαμιστών δείχνει ότι καμμιά δεκαπενταριά ομάδες τζιχαντιστών συγχρονίζονται στα μέρη τους και δρουν δολοφονικά στ’ όνομα του Αλλάχ. Σκοτώνουν και βασανίζουν στ’ όνομά του. Πως γίνεται και φτάσαμε εδώ; Πώς γίνεται το μίσος ν’ απειλεί σοβαρά την λογική; Ως τώρα το φαινόμενο αυτό είχε αντιμετωπιστεί με διάφορες μαρξιζούσες αναλύσεις του τύπου «όλες οι θρησκείες ως όπιον λαού, είναι στην αρχή βίαιες», «το Ισλάμ δεν έχει εκσυγχρονιστεί όσο πρέπει», – αν και πριν κάποιες δεκαετίες έγιναν πολλές προσπάθειες-, ή ακόμη «οι κάτοικοι αυτών των χωρών είναι φτωχοί», άρα η οικονομική εξαθλίωση οδηγεί στο φανατισμό. Αυτά τα τελευταία ειδικά επιχειρήματα που στηρίζονται στην φτώχια ως αιτία ακρότητας ή στην απόρριψη ως οδηγό στην τρομοκρατία, θα μπορούσαν να γίνουν δεκτά, αν οι βασικοί πύρινες των Τζιχαντιστών ήταν κάποιοι νέοι εγκαταλελειμμένοι, πάμπτωχοι αγράμματοι, εξαθλιωμένοι, κάτι σαν σύγχρονοι μουζίκοι. Όμως δεν είναι. Οι περισσότεροι από αυτούς, η πρωτοπορία των Ισλαμιστών , είναι σπουδαστές ανωτάτων σχολών στις χώρες τους (συχνά γεννημένοι στη Δύση) κι είναι ικανοί στο να χειρίζονται άριστα τα σύγχρονα μυστικά της επικοινωνίας, της μαζικής ψυχολογίας, της πληροφορικής, της στρατηγικής. Χτυπούν μ’ ακριβή μέθοδο και τακτική. Αυτή η διαπίστωση ανατρέπει τις κοινωνιολογούσες μαρξίζουσες αναλύσεις του οικονομικού κριτηρίου, και οδηγεί την αιτία της βάρβαρής συμπεριφοράς τους σε πνευματικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές αιτίες. Είναι κατοικημένοι από θεολογικό φανατισμό. Από την θεολογία του μίσους. Όταν διατυπώνουν ότι μόνον αυτοί είναι «πιστοί» κι όλοι όσοι είναι διαφορετικοί είναι «άπιστοι», και σαν τέτοιοι πρέπει να βασανιστούν , να εξοντωθούν, τότε το μίσος γίνεται θεολογική έννοια. Πρόκειται για την απόλυτη θεολογία του μίσους. Η οποία είναι το αντίθετο της Αγάπης που πρεσβεύει η θρησκεία. Αυτή η έλλειψη Αγάπης, είναι έλλειψη Αγάπης προς το συνάνθρωπο τους και προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Πρόκειται για μίσος προς τον συνάνθρωπο τους και προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Πρόκειται για εξωστρεφή αδιαφορία προς την Ιστορία και τον Πολιτισμό. Πρόκειται για έλλειψη αυτοεκτίμησης που οδηγεί στην βέβαιη αυτοκαταστροφή.
Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης-Εικαστικός-Συγγραφέας-Ποιητής-Γεωπολιτιστικός Αναλυτής