Λίγα λόγια για το έργο μου
Στο ζωγραφικό μου λόγο επιλέγω να εκφραστώ με λέξεις και εικόνες. Δηλαδή
με κρυφές και φανερές παραστάσεις. Δεν με ενδιαφέρει η figurative ή η αφηγηματική ζωγραφική. Για μένα η ζωγραφική είναι κίνηση ευαίσθητων ενσαρκωμένων υλικών στο χώρο. Κάθε πίνακας είναι συνδυασμός ποίησης, χρωμάτων και ενέργειας. Η φιλία μου με μεγάλους εικαστικούς αλλά και η συνεργασία μου μαζί τους (όπως Beuys, Warhol, Abramovic, Cragg, Baselitz, Basquiat, Twombly..) εμπλούτισε την τέχνη μου με εικαστική τόλμη, θάρρος και διάθεση ευρηματικής ανανέωσης.
Δίπλα σε αυτά καθοριστικό ρόλο παίζει η ποίηση και η φιλοσοφία. Συχνά από μία λέξη ή ιδέα ζωγραφίζω. Και το αντίθετο. Η ζωγραφική για μένα είναι αναπνοή, διαλογισμός, ενέργεια, ζωτικότητα. Είναι πορεία ανεπίστρεπτη προς την αυτογνωσία.
Ο ποιητής Στρατής Πασχάλης, κάτω από τον τίτλο “Άγριες Σεπραντίνες”,περιγράφει την εικαστική δουλειά του Δημοσθένη Δαββέτα: “Ηλεκτρικά χρώματα. Μετέωρα διαγράμματα φωσφορίζοντα πάνω σε νεφελώδεις εκτάσεις. Μορφές διάφανες χαραγμένες στον αέρα με κιμωλία. Επιγραμματικές φράσεις, σημειωμένες με τον χρωστήρα, σα να’ ταν ιερογλυφικά μοτίβα, δυσανάγνωστα και μαγικά «σκονάκια» γύρω από τρισδιάστατα graffiti στον Αόρατο Τοίχο. Ακατάστατες μονοκοντυλιές, υδατώδεις εντάσεις, από ένα τετράδιο ιχνογραφημάτων ονειρικής απόπειρας για μια αναμαλλιασμένη θύελλα φαντασμαγορικών χειρονομιών και αποφθεγμάτων, ανακατεμένων, όπως οι αναρχούμενες σερπαντίνες, λουσμένες με στίγματα- κομφετί, στον αέρα μιας άγριας χαράς, ανέμελες μα και δραματικές. Η ποίηση ζωγραφίζει. Η ζωγραφική απορεί, ενθουσιασμένη γι’ αυτή την έκρηξη της ανένταχτης εικαστικής εφηβείας που διασαλεύει την τάξη της.Τα έργα του Δημοσθένη Δαββέτα έχουν μια σίγουρη αρετή. Ενώ επιμένουν στην επιθετική εκφραστικότητα, δεν μας τρομάζουν «εξπρεσσιονίζοντας». Γιατί δεν επιμένουν στο αγχωτικό Βάθος, αλλά στη λυτρωτική Επιφάνεια. Την Ουσία ως Δια-κόσμηση. Αξία κατεξοχήν ελληνική. Διαθέτουν φρεσκάδα και παλμό διαρκώς αιωρούμενου παιχνιδίσματος, μολονότι μορφάζουν, στρεβλώνουν, αιφνιδιάζουν, παραμορφώνουν, με ακαταλόγιστους, μη ωραιοπαθείς, ειρμούς πραγμάτων και προσώπων. Θέτοντας και πάλι το παντοτινό ζήτημα του συσχετισμού ζωγραφικής και ποίησης. Εικόνας και γλώσσας. Λόγου και σιωπής. Χρήσιμο θέμα σε μια εποχή που ταυτίζει την ποίηση με τη διανόηση και κάνει πέρα την «όντως Ζωγραφική». Αυτήν που απεκάλυπτε τον κόσμο αναμορφώνοντας τα ίδια του τα δεδομένα μέσω ενός άκρως διεισδυτικού βλέμματος, αποδεικνύοντας πως οι αισθήσεις μπορούν να γίνουν πνευματικότερες από τις ιδέες. Παραπέμποντας στην «όντως Ποίηση» – αυτήν που «είδε» τα χρώματα των Φωνηέντων….