Η περίπτωση Λεπέν
Πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν προβλέψει ότι από την αρχική του εμφάνιση στην δεκαετία του ’80, το «εθνικό μέτωπο» των Λεπέν, δεν θα είχε διάρκεια. Και ότι μόλις η οικονομία σταθεροποιείτο, και η μετανάστευση βρισκόταν υπό έλεγχο, το ακροδεξιό κόμμα με χαρακτήρα ρατσιστικό, δεν θα μπορούσε να κερδίσει σημαντικό μέρος της ψήφου των Γάλλων, οι οποίοι είναι παραδοσιακά Δημοκρατικοί και Νεωτερικοί. Το εκρηκτικό μάλιστα και ανεξέλεγκτο της προσωπικότητας του Ζαν Μαρί ΛεΠέν συνηγορούσε υπέρ μίας τέτοιας ανάλυσης. Η ως τώρα όμως πορεία δείχνει κάτι τελείως διαφορετικό: οι ψηφοφόροι του «εθνικού μετώπου» αυξάνονται και η επιρροή του είναι καθοριστική για το παρόν και το ως τώρα προβλεπόμενο πολιτικό μέλλον της Γαλλίας. Που οφείλεται αυτό; Μία σύντομη ακτινογραφία της κατάστασης θα βοηθούσε για καλύτερη κατανόηση ανάλογων φαινομένων σε ευρωπαϊκές χώρες.
Από το 1982 που ο Λεπέν πήρε στις δημοτικές εκλογές 13,2% οι διάφοροι αναλυτές υποστήριζαν ότι το κόμμα του ήταν «κατασκεύασμα» του Μιτεράν για να σπάσει την δεξιά. (Κάτι που και εδώ συχνά ακούγεται και για την Χρυσή Αυγή). Στοιχημάτιζαν δε πως με την άνοδο του Σιράκ και των «συντηρητικών» στην εξουσία το «εθνικό μέτωπο» θα εξαφανιζόταν. Όπως σημειώνουν και οι Guibert και Mergier στο βιβλίο τους για τον Λεπέν, στα είκοσι χρόνια που ακολούθησαν, δηλαδή το 2002, το ποσοστό του κόμματος με αξιοθαύμαστη ανοδικότητα σταθεροποιήθηκε γύρω στο 20%. Με την αλλαγή δε στην προεδρία του και την εμφάνιση της Μαρί Λεπέν, τα ποσοστά αυξήθηκαν γύρω στο σημερινό 24%, η δε ιδέα ότι κάποτε ίσως με συνεργασία το «εθνικό μέτωπο», μπει στην κυβέρνηση, δεν σοκάρει πια κανέναν και μάλλον το θεωρούν «νορμάλ». Ποια είναι η στρατηγική «επιτυχίας» των Λεπέν; Ονομάζεται «πρώτα το κοινωνικό ζήτημα». Είναι η κυρίαρχη πολιτική του κόμματος. Συσπειρώνοντας γύρω τους όσους θεωρούν ότι ο δικομματισμός δεξιάς-αριστεράς δεν γοητεύει, και κάνοντας κριτική σε πολυπολιτισμό και παγκοσμιοποίηση δίνουν το βάρος σε ζητήματα καθημερινότητας, (όπως οι συντάξεις, η εκπαίδευση, ο κίνδυνος των κοινοταριστικών διενέξεων, η οικονομική δυσπραγία και η αγοραστική δύναμη, η εθνική στήριξη και η θρησκευτική ελευθερία, η ασφάλεια και η εφαρμογή των νόμων, η παράνομη μετανάστευση και η ανεργία), το «εθνικό μέτωπο» κατάφερε να μαζέψει ως σήμερα γύρω του όσους θεωρούν την δεξιά όχι αρκετά δεξιά και την αριστερά όχι αρκετά αριστερά.
Ακούγοντας κάποιος την Μαρί Λεπέν να μιλά νομίζει ότι ακούει τον Σεβενεμάντ, τον σοσιαλιστή, να φωνάζει για την υπεράσπιση των «πραγματικών αξιών της Δημοκρατίας» ή «για την κρίση της παγκοσμιοποίησης». Ένα σημαντικό μέρος εργατών που εγκατέλειψαν το Κ.Κ. Γαλλίας και ένα μέρος δεξιών που θεωρούν ότι θυματοποιούνται από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι οπαδοί των Λεπέν. Σε αυτούς προστίθενται και νέοι εργάτες και υπάλληλοι που βιώνουν την κρίση. Στις πρόσφατες διαμερισματικές εκλογές το κόμμα θριάμβευσε. Και όλοι θεωρούν ότι απειλεί να πάρει εντυπωσιακά ποσοστά σε δημοτικές και ευρωπαϊκές εκλογές. Είναι ώρα να αναλυθεί σωστά αυτό το φαινόμενο.
Δημοσθένης Δαββέτας