Ευρώπη: Αποδόμηση ή ανασύνθεση
Τρεις μήνες πριν τις ευρωεκλογές και η ευρωπαϊκή ιδέα περνά βαθύτατη κρίση. Ήδη από το 2005 με το αρνητικό γαλλικό δημοψήφισμα για το ευρωπαϊκό σύμφωνο της Λισσαβόνας, άρχισαν να διαφαίνονται οι δύο τάσεις του ευρωσκεπτικισμού. Η πρώτη αφορά τους δεδηλωμένους αντιευρωπαϊστές. Σε αυτούς περιλαμβάνονται η άκρα δεξιά και η ριζοσπαστική αριστερά. Και οι δύο τους δίνουν την μάχη τους ενάντια στο ευρώ, ενάντια στην ευρωπαϊκή πορεία. Πάνω σε αυτήν χτίζουν την πολιτική τους ύπαρξη. Η δεύτερη αφορά, όλους όσους από τους Ευρωπαίους πολίτες, χωρίς να είναι αντι-ευρωπαϊστές είναι βαθιά απογοητευμένοι από την ως τώρα πορεία της Ευρώπης. Αυτή η δεύτερη τάση αποτελείται από άτομα που είναι βαθιά Ευρωπαίοι και θα ήθελαν μία διαφορετική από την σημερινή Ευρώπη. Π.χ. ο François Heisbourg που παρά το ότι έγραψε το πασίγνωστο βιβλίο του με τίτλο «Το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου» εν τούτοις δηλώνει φανατικός φιλοευρωπαϊστής.
Παρά το γεγονός ότι η κρίση του ευρώ αποφεύχθηκε, εν τούτοις κανείς δεν βεβαιώνει ότι δεν θα επανέλθει, αν δεν γίνουν ουσιαστικές δομικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα γεγονότα όμως όξυναν και άλλο την κρίση. Αν και δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελβετία, ως δυτική χώρα, πρόσφατα μέσω δημοψηφίσματος, περιορίζει την ελεύθερη κίνηση των μεταναστών, απειλώντας ως μοντέλο, την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων (και μοιραία μαζί, την κυκλοφορία αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίων). Οι Βρετανοί θέλουν να ξαναδιαπραγματευτούν την ευρωπαϊκή τους συμμετοχή, η Σκωτία ονειρεύεται να φύγει από το Ηνωμένο Βασίλειο, η Καταλονία απειλεί με απόσχιση την Ισπανία και στα ευρωπαϊκά σύνορα η Ουκρανία φλέγεται. Περισσότερο από ποτέ η κρίση πρέπει να ωθήσει τους ηγέτες αλλά και τον κόσμο, στο να δουλέψουν ένα σχέδιο νέας ευρωπαϊκής ταυτότητας, η οποία θα μπορεί να δώσει απάντηση στις ανησυχίες που αφορούν, την παράνομη μετανάστευση, τον οικονομικό ανταγωνισμό με αναπτυσσόμενες χώρες όπως Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, την σταθεροποίηση του ευρώ και επίσης την διεύρυνση της ένωσης με νέες χώρες.
Αν δεν μπει μπροστά επιτακτικά η ανάγκη ενός τέτοιου σχεδίου, αν δεν ξεκινήσει η πορεία είτε προς ομοσπονδιακή Ευρώπη είτε προς Ευρώπη των εθνών, αν δεν χαραχθεί μία συμπαγής οικολογική πολιτική, τότε, η Ευρώπη απειλείται με αποδόμηση. Και δεν το χρειάζεται. Αυτό που χρειάζεται κυρίως είναι να μπουν οι βάσεις μίας ευρωπαϊκής ανασύνθεσης. Να μπουν τα θεμέλια της αρχιτεκτονικής ενός νέου ευρωπαϊκού προσώπου, όπου η ελεύθερη αγορά, ο ανταγωνισμός, η καινοτομία και η κοινωνική πρόνοια, μπορούν να ισορροπήσουν, να συνυπάρξουν και να συνεργήσουν δημιουργικά, για καλυτέρευση ζωής των Ευρωπαίων πολιτών.
Δημοσθένης Δαββέτας