Σωτηριολογία και Δημοκρατία
Βλέποντας στην Λιβύη τις ισλαμικές ομάδες να παίρνουν την εξουσία, στην Τυνησία, την Συρία και την Αίγυπτο να ’χουν εμπλακεί σε αδελφοκτόνο πόλεμο, εύλογα κανείς μπορεί ν’ αναρωτηθεί: μα, το περίφημο Δημοκρατικό όραμα της Αραβικής άνοιξης, ήταν εσωτερική ανάγκη αυτών των χωρών ή επεβλήθη εκ των έξω μέσα από τα συχνά κοντόφθαλμα κι υστερόβουλα Δυτικά πλάνα πολιτικής στρατηγικής;
Γιατί για να υπάρξει Δημοκρατία χρειάζονται τουλάχιστον δύο μέρη που να συνυπάρχουν. Χρειάζεται διάλογος. Αυτός εμπεριέχει τον “Λόγο” δηλαδή την σώφρονα συνειδητοποίηση των ανθρώπινων ορίων. Η δύναμη του δημοκρατικού διαλόγου είναι μία μορφή αλληλοσεβασμού της ετερότητας. Κοντολογίς: να μπορεί κάποιος να συνυπάρχει με το διαφορετικό του μέσα σ’ ένα κοινό πλαίσιο συνύπαρξης. Πως όμως να γίνει αυτό όταν ένα από τα συνυπάρχοντα μέρη πιστεύει ότι είναι φορέας της μίας και μοναδικής αλήθειας; Όταν πιστεύει ότι είναι ο εκπρόσωπος της επί της γης; Άρα ο ρόλος του είναι σωτηριακός, δηλαδή, έχει χρέος του να σώσει τον κόσμο απ’ όσους δεν του μοιάζουν και δεν πιστεύουν τα ίδια; Πώς να δεχτούν δηλαδή να συνυπάρξουν δημοκρατικά, οι τζιχαντιστές μουσουλμάνοι, μ’ όσους δεν είναι ισλαμιστές; Για να γίνει αυτό πρέπει να γίνει αποδεκτό το θεμέλιο της Δημοκρατίας: ο διάλογος κι ο σεβασμός με το διαφορετικό. Κάτι που ’ναι σε αντίφαση με την σωτηριολογική φιλοσοφία των τζιχαντιστών. Συνεπώς είναι χίμαιρα να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να υπάρξει δημοκρατία στις χώρες της Αραβικής Άνοιξης, ακόμη κι αν υπάρχει μία μερίδα μετριοπαθών του Ισλάμ, που όμως είναι εμφανής μειοψηφία.
Η Δημοκρατία διασφαλίζει τ’ ατομικά δικαιώματα κι έχει στόχο της την συνειδησιακή πορεία του πολίτη προς την αυτονομία. Αυτό είναι το βαθύτερο όραμα κάθε δημοκράτη: η αυτογνωσιακή αυτόνομη ύπαρξη που ’ναι ταυτόχρονα συνύπαρξη με το διαφορετικό. Η σωτηριολογία δεν μπορεί να συμβαδίσει με την Δημοκρατία γιατί είναι ετερό-νομη- Προέρχεται από το πέρα – από – τον – Άνθρωπο. Ο Άνθρωπος της ανήκει. Γι’ αυτό και κατά την σωτηριολογική αντίληψη δεν μπορεί να ’ναι αυτόνομος. Είναι ετερό-νομος. Ανήκει μόνιμα στο πέρα – από – αυτόν. Ο Άνθρωπος στην περίπτωση της ετερονομίας είναι δημιούργημα που θα παραμένει μόνιμα στην σφαίρα του δημιουργού του: και στην γέννηση και στον Θάνατο. Αντίθετα στην περίπτωση της αυτονομίας, ο Άνθρωπος, αγωνίζεται καθημερινά μέσα από τον πόνο και τα δύσβατα της αυτογνωσίας, να μάθει να στέκεται μόνος του απέναντι στην συνειδητοποίηση της περατότητάς του. Αγωνίζεται στα πλαίσια της Δημοκρατίας.
Δημ. Δαββέτας